Geloof jij dat verslaving een ziekte is?

Het is juli 2016 en ik besluit om te stoppen met het gebruiken van drank en drugs. Ik wilde niet meer verder leven hoe het ging. Alles maakte ik kapot. Ik maakte het leven van mijn kinderen kapot. Ik maakte het leven van mijn moeder kapot. Het leven van mijn vriendin maakte ik ook kapot, al was ook zij verslaafd. Trouwens iedereen die in mijn leven was maakte ik kapot.

In augustus 2016 onderweg naar de kliniek in Zuid Afrika. In het vliegtuig alleen maar gehuild. Reden was dat ik mezelf een slappe zak vond. Waarom kan ik er niet mee omgaan? Waarom doe ik iedereen pijn? En ik dacht echt, ik heb geen ruggengraat. Daarom ga ik naar de kliniek.

Hoe is dat voor jou, heb jij ook geen ruggengraat denk je?

Blijf jij ook maar gebruiken. Lukt het jou niet om te stoppen. Geef je alles en iedereen maar de schuld. Denk jij ook dat je een slappe zak bent. Of voel je je iemand die niks anders kan dan drinken of drugs gebruiken.

Zoek jij net als mij, nu ruim 5 jaar geleden, allerlei excuses waarom jij niet hoeft / kunt stoppen met drank en drugs.

Denk jij echt dat het aan je zelf ligt? Dat jij niet geboren bent om een goed leven te mogen hebben. Dat je heel je leven ongelukkig zal blijven. Als je dat denkt dan heb je het echt mis. Echt waar.

Verslaving is een ziekte (een chronische hersenziekte)
bron: https://solutions-center.nl/verslaving-is-chronische-hersenziekte/.

Wat viel er een last van mijn schouder af toen ik in de kliniek kreeg te horen dat ik geen slapjanus was.

Ze vertelde mij dat ik ziek was. Ik zou lijden aan een chronische hersenziekte waar ik mee moest leren omgaan. In de kliniek zouden ze mij de tools leren. Tevens zouden we onderzoeken waarom ik ben blijven gebruiken. Wat was de reden dat ik niet meer zonder kon. Was het genetisch? Heb ik wat meegemaakt wat ik nog geen plaats had gegeven?

Ik ben er samen met mijn psycholoog achter gekomen dat niet drank en drugs mijn probleem waren. Het was een oplossing voor mijn probleem. En hier moest ik aan gaan werken.

Geloof jij dat je zonder verslaving kunt leven?

Er is volgens mij één ding wat je moet hebben en dat is HOOP.

• De hoop dat je kunt stoppen met gebruiken.
• De hoop dat je kunt leven zonder middelen.
• De hoop dat er een mooi leven is zonder drank en drugs.

Ik heb in de kliniek er hard aan gewerkt. Ik ben niet verantwoordelijk voor mijn ziekte. Daar kan ik niets aan doen. Dat ik iets aan mijn herstel kan doen, daar ben ik wel verantwoordelijk voor. Dus ben ik hier keihard aan gaan werken.

Zou jij er alles voor over hebben om te stoppen met jou verslaving. Ik in ieder geval wel. Alles wil ik er voor doen. Ben open – eerlijk – bereidwillig geworden.

Ik ga nog steeds naar mijn meetings daar liggen mijn antwoorden. Ik connect nog steeds veel met mensen, fellow’s, die ook in herstel zijn. Zij geven mij suggesties die ik misschien niet altijd wil horen al weet ik wel dat deze goed voor mij zullen zijn.

Werken aan de twaalf stappen. Geen brug gaat mij te ver om in herstel te blijven. Zeer zeker niet toen ik in de kliniek te horen kreeg dat verslaving een dodelijke ziekte is. Als ik maar lang genoeg in deze hoeveelheid door zou gebruiken zou ook ik er aan kunnen overlijden.

Heb jij ook alles voor herstel over?

Mijn moeder die 3 jaar geleden de diagnose longkanker kreeg. Waardoor ze iedere week naar het Radboud ziekenhuis moest gaan om aan het infuus te liggen en zo haar medicijnen toegediend krijgen. En maar hopen, hoop houden om beter te worden. Vaak ging ik met haar mee om te rijden en haar te ondersteunen. Zo leerde ik daar ook andere patiënten kennen met de ziekte kanker.

Op een gegeven moment raak je bekend met de patiënten die je iedere keer weer ziet op de zaal. Een praatje maken was normaal. Ik vertelde steeds meer. Zo ontstond er een band met een andere patiënt. Hij vroeg over mijn werk, wat ik deed.

Ik vertelde over herstelcoaching en interventies. Hij werd nieuwsgierig. Op een gegeven moment durfde ik te vertellen dat ik ook een dodelijke ziekte had. Alleen heb ik die in eigen hand. Zo heb ik de beste man bijgepraat over mijn herstel.

Vertelde ik hem over de 12 stappen – meetings en waardoor ik een fijn leven heb. De tranen rolde bij hem over de wangen. Hij zei tegen mij, wat zou ik graag met jou willen ruilen.

Ik ben als patient samen met je moeder overgeleverd aan de witte jassen (dokters) en wat zij ons toedienen. En hoop dat ik nog even te leven heb. Jij hoeft alleen jou dingen te doen en dan heb je een geweldig mooi gezond leven.

Hij eindigde met de volgende woorden…..

“Erwin wil jij me één ding beloven…. Blijf jou pad van herstel volgen. Ik zou zo graag met je willen ruilen. Sinds hij dat tegen mij heeft gezegd denk ik nog vaak aan hem terug……”

Wie ben ik om te spotten met mijn ziekte verslaving. Ik zal er alles aan blijven doen. Wil jij daar ook alles doen???