Mijn verhaal

Jeugd

Mijn jeugd speelde zich af in een volksbuurt in Oss, hier ben ik opgegroeid en heb ik de tijd van mijn leven gehad. Ik was een populaire jongen die graag aardig werd gevonden door iedereen. Zelden zei ik daarom ‘nee’ wanneer er iets van mij gevraagd werd. Op school ging het redelijk. Ik kon goed leren, maar ik was liever buiten met de meisjes en de jongens. Na de basisschool ging ik als enige uit de wijk naar een andere middelbare school, terwijl ik liever niet naar deze school ging. Wat ik me herinner is dat ik dit deed voor mijn moeder. Op de middelbare school kwam ik erachter dat wanneer ik iets verbaal niet kon winnen, ik het op de fysieke agressieve manier wel kon. Eigenlijk was ik een onzekere jongen die toen al faalangst had en me fysiek beter kon uitdrukken dan verbaal. Uiteindelijk haalde school niet veel uit. Ik werd liever voetballer, maar door een zware blessure is deze droom nooit uitgekomen.

Eerste aanraking met drugs

Op mijn 18^e ben ik voor het eerst met cocaïne in aanraking gekomen. Alcohol dronk ik ook weleens, maar deze keren waren op één hand te tellen. Cocaïne leverde me iets op. Ik werd zelfverzekerd, voelde me een stoere jongen en ging niets uit de weg. Doordat ik geen diploma’s heb gehaald, ben ik snel mijn vrachtwagenrijbewijs gaan halen en in loondienst gaan werken als chauffeur. In deze tijd was mijn gebruik beperkt tot het weekend. Zo ging mijn leven verder. Ik hoefde niet veel verantwoording thuis af te leggen, want ik speelde thuis de ideale zoon. Achteraf gezien was ik toen al verslaafd. Ik kon geen chips of snoep bewaren, alles moest meteen op. Ik had veel vrienden, maar drong me meestal aan één vriend op. Met meisjes wilde ik alleen maar seks, want als ze te dichtbij kwamen dan manipuleerde en bedroog ik ze. Ik loog tegen iedereen die me lief was. Dit ging zo door, totdat ik 2001 mijn ex-vrouw tegenkwam.

Huisje, boompje, beestje

Ik wilde snel huisje, boompje, beestje. In 2002 zijn we gaan trouwen. Hier leefde ik erg naar toe. Met de kennis van nu weet ik waarom ik zo snel wilde trouwen en daar zo naar uitkeek. Ik dacht dat ik hierdoor minder drugs zou gebruiken en er minder naar zou verlangen. Ik beleefde euforie, maar na de bruiloft was die euforie snel weg. Ik begon weer meer te liegen en te bedriegen, totdat mijn ex-vrouw zwanger was van onze zoon (geboren oktober 2004). Ik beleefde door deze gebeurtenis weer euforische momenten. Leuk een zoon, maar na een paar maanden vond ik dit saai worden en greep ik weer naar de drank en drugs. Tot het moment dat ze in verwachting was van ons tweede kind, een dochter, ze werd geboren in december 2006. De geschiedenis herhaalde zich. Ik ervaarde geluk en de aandacht die we kregen deed me goed. Maar toen de aandacht wegebde en ook deze situatie weer gewoon was, gebruikte ik weer meer. Daarbij maakte ik vaak ruzie, zodat ik weg kon vluchten.

Vluchtgedrag

Het was vluchtgedrag dat ik vertoonde, ik durfde gewoonweg niet eerlijk te zijn. Ik wist toen al dat ik mijn leven kapot maakte, maar ik was zo eenzaam dat ik met niemand kon delen waar ik nu echt mee zat. Als ik gebruikte, ervaarde ik het als positief en had ik geen last van mijn angsten en eenzaamheid. Het is inmiddels 2007/2008 en we gaan ons huis verbouwen. Dat was mooi, want ik kon weer ergens naartoe leven. Toen ook dat moment voorbij was, ging het nog slechter met me. Ik wilde zo graag eerlijk zijn, maar ik durfde het echt niet. Ik was zo bang om veroordeeld te worden en dat mijn vrouw wilde gaan scheiden. In mijn achterhoofd wist ik toch wel dat dat ging gebeuren, maar ik stelde eerlijk zijn zolang mogelijk uit. Tot het moment dat ik ook een kort lontje kreeg tegen mijn kinderen. Alles was te veel en ik was het liefst weg, weg van huis. Ondertussen werkte ik al zo’n tien jaar als transportplanner bij hetzelfde bedrijf en hier was ik dan ook het liefst. Altijd aan het werk, zodat ik niet thuis hoefde te zijn. Ik vond mezelf zeker geen goede vader en door weg te blijven kon ik dat verbergen. Het jaar 2010 breekt aan en mijn ex-vrouw geeft aan te willen scheiden. Er was geen weg meer terug, dus de scheiding werd voortgezet.

Steeds verder achteruit

Waar ik bang voor was gebeurde en weer had ik gefaald. Ik ging nog meer gebruiken, want ik vond mezelf zielig en zat vol met zelfmedelijden. Kort na de scheiding kreeg ik een relatie met een vrouw die een café was begonnen. Ik trok al snel bij haar in. Ze wist van mijn gebruik, maar lang niet hoeveel ik in werkelijkheid gebruikte. Uiteindelijk bedroog ik haar ook, ik loog en manipuleerde haar tot op het bot.

Op mijn werk als transportplanner liep het ook uit de hand. Ik gebruikte dagelijks cocaïne om mezelf staande te houden, ook op het werk. In 2012 was het zover en kreeg ik een dikke uitkering. Op dat moment baalde ik ervan dat niemand aan mij vroeg wat er écht aan de hand was en of ik drugs gebruikt. Zelf durfde ik het niet te vertellen, dus bleef ik aanmodderen. Na bijna vier jaar boven het café te hebben gewoond, ging ook deze relatie over.

Terug naar mijn moeder

Ik vluchtte weer en ging bij mijn moeder wonen. Ik had nog wel mijn koopwoning behouden, maar daar teelde ik wiet dus ik kon daar niet naar toe. Zodoende klopte ik bij mijn moeder aan waar ik tijdelijk bij kon gaan wonen. Mijn moeder was mijn alles en zij hielp mij waar ze kon. Achteraf was dit niet goed voor mij. Zo faciliteerde ze onbewust ook mijn drugsgebruik, want ze zorgde voor eten en als ik een smoes had verzonnen gaf ze me geld. Werken hoefde ik niet, want ik had een super goede uitkering en verdiende geld met de verkoop van drugs.

Leven als een God in Frankrijk

Het was inmiddels 2014 en leerde mij huidige vriendin kennen. Ik had me voorgenomen een relatie te zoeken waar ik eerlijk in kon zijn. Ik wilde niet meer liegen over mijn drugsgebruik. Zij was precies hetzelfde als ik. We gebruikten samen dag en nacht drank, cocaïne en wiet. We hadden de wildste feesten en leefden als God in Frankrijk. We gingen steeds extremer leven en stapten over naar allerlei andere drugssoorten. Het kon dan ook niet op. In 2015 werd ik opgepakt, want er was een inval gedaan in mijn woning waar ze zochten naar wapens en drugs. Na mijn rechtszaak in dat jaar heb ik mijn vriendin beloofd te stoppen met de verkoop van drugs. Dat was wel moeilijk, want we waren inmiddels gewend aan een leven met genoeg geld. Met drank en drugs stopten we nog niet.

Ten einde raad

2016 wordt het jaar van de verandering. Begin van dat jaar hebben we twee begrafenissen meegemaakt die ons aan het denken hebben gezet. Tot deze tijd hebben we samen nog geen ruzies gehad, maar hier komt verandering in. Mijn vriendin belandt in het ziekenhuis. Toch hebben we nog gefeest toen ze ontslagen werd uit het ziekenhuis. We willen met alles stoppen, maar het lukte niet. We hebben in twee dagen al ons vakantiegeld erdoorheen gesnoven. We zijn ten einde raad.

We zijn geen goede vader en moeder. Mijn kinderen kotsen me echt uit. We besluiten een einde aan ons leven te maken, waar we uiteindelijk te laf voor zijn omdat we bang zijn dat een van ons het overleefd.

De moed gevonden

Dan breekt 22 juli 2016 aan, de dag dat mijn vriendin me ‘s morgens het huis uit schopt en besluit af te kicken. Ik was het hier niet mee eens en vertelde haar dat ik alles aan haar ouders zou vertellen. Ja, zo laf was ik… In de hoop dat ze onze relatie niet zou verbreken. Maar ze zette door en ik vertrok met een zak vol kleren en liet de rest achter. Onderweg naar haar ouders besefte ik dat ik beter bij mijn moeder kon stoppen in plaats van naar haar ouders toe te gaan. Eenmaal aangekomen bij mijn moeder heb ik alles verteld. Samen met mijn moeder heb ik besloten een kliniek te gaan zoeken voor mijn verslaving.

Op het internet vond ik een kliniek. Ze waren 24/7 open, ik besloot op een zondag te bellen in de hoop dat ze niet op zouden nemen. De telefoon werd opgenomen en ze waren blij dat ik belde. Dit was de eerste keer dat ik iemand aan de telefoon had die mij niet veroordeelde en het juist moedig vond dat ik voor mijn problemen uit kwam. In diezelfde week ben ik naar Bussum gereden voor een intake bij de kliniek. Verder kwam ik de deur niet uit, want ik wilde niet meer gebruiken. Moest ik om een reden wel de deur uit, dan zorgde ik ervoor dat mijn moeder in de buurt was.

Afkicken in Zuid-Afrika

Het moment was daar. Op 7 augustus 2016 vloog ik naar Zuid-Afrika om een avontuur aan te gaan dat mij na afloop een compleet nieuw leven zou bezorgen. Doodsbang in het vliegtuig was ik onwetend wat me te wachten stond. Negen weken heb ik in Zuid-Afrika in een afkickkliniek gezeten. Ik dank het land nog steeds dat daar mijn herstel begonnen is. Ik ben daar helemaal binnenstebuiten gekeerd en heb ‘alles’ eerlijk verteld, zo’n 90% en de overige 10% was waarschijnlijk niet zo belangrijk voor mijn therapie. Ik dank God op mijn blote knieën. Later heb ik nog 5,5 maand in een safehouse gewoond in Amsterdam en ook deze stad ben ik dankbaar. Hier ben ik meetings gaan bezoeken en mezelf gaan connecten met mede verslaafden (fellow’s). Ik heb het 12 stappen programma omarmd om daardoor mezelf beter leren kennen. Elke dag leer ik hier nog van.

Opleiding in de verslavingszorg

In 2017 ben ik naar mijn oud werkgever gegaan om te vragen of hij me zou kunnen helpen, want ik wilde een opleiding volgen in de verslavingszorg. Ik was doodsbang om deze vraag te stellen, want met drank en drugs ben ik wel het mannetje maar zonder blijk ik heel onzeker te zijn. Een onzeker iemand die zich achter zijn tatoeages verschuilt. Toch heb ik het gedaan en na enkele dagen kreeg ik te horen dat mijn opleiding vergoed werd. Zo meldde ik me in 2018 aan bij Elsden Training. Eerst in Hoogland, later in Almere. Ik heb de opleiding Addiction Counselor 1, 2 en 3 gevolgd en later geslaagd voor de Interventieopleiding onder leiding van Peter ter Horst. Alle opleidingen heb ik succesvol afgerond.

Bij Safehouse Point O in Schaijk heb ik stage mogen lopen als persoonlijk begeleider om later een betaalde baan bij maatschappelijk opvang het Verdihuis / Pitstop te krijgen en werkzaam te zijn op de dagbesteding. De opleidingen en de stage zijn goede leerscholen voor mijn toekomst. Ik wilde vorig jaar al voor mezelf beginnen, maar financieel zat dat er toen niet in. Toen ik ook te horen kreeg dat mijn moeder longkanker had, vond ik dat ik voor mijn moeder moest zorgen. Dit heb ik tot haar sterfdag op 21 oktober 2019 gedaan.

Uitstel van executie

In het begin van 2020 heeft mijn vader me opgegeven voor het TV-programma “Uitstel van Executie”, zodat ik ook financieel uit de problemen zou komen. Martijn Krabbé en zijn team helpen mij ook om voor mezelf te beginnen. Ze hebben een sponsor gezocht voor mijn website. Die hebben ze gevonden: Kwaaijongens uit het Noord-Brabantse Zeeland. Zij hebben mij geholpen een professionele website op te zetten. Ik ben iedereen zo dankbaar dat dit op mijn pad is gekomen. En ik hoop door alles wat ik heb meegemaakt een goede herstelcoach en interventionist te zijn voor iedereen die hulp nodig heeft op gebied van verslaving.